Pochodzący z Kazachstanu Borat to satyryczna postać, którą wymyślił Sacha Baron Cohen. Choć aktor wcześniej wcielał się w tę postać w programie "Da Ali G Show", cały świat usłyszał o Boracie dopiero za sprawą filmu z 2006 r. "Borat: Podpatrzone w Ameryce, aby Kazachstan rósł w siłę, a ludzie żyli dostatniej" odniósł nie tylko sukces kasowy, ale też został nominowany do Oscara. Czy "Borat 2" powtórzy sukces pierwszej części? "Cohen na festiwal nie zawsze dobrego smaku nanosi (...) szczerą relację ojca i córki, przydając tym samym drugiemu »Boratowi« jakże potrzebnego dzisiaj humanizmu" - pisze Bartosz Czartoryski Dla filmowej córki Borata podróż do Ameryki to "wyprawa ku emancypacji, upragnionej swobodzie decydowania o sobie. A tego podstawowego ludzkiego prawa odmawia się kobietom nie tylko w wyimaginowanej wersji Kazachstanu" Więcej recenzji znajdziesz na stronie głównej I nie chodzi tutaj o nostalgię za minionym dziesięcioleciem, bo i specjalnie nie ma za czym przecież tęsknić, ale fakt faktem, że Obamę zastąpił Trump, a zamiast na urlop nad morzem możemy wyjechać co najwyżej do drugiego pokoju. Można by rzec pół żartem, pół serio, że bieżącemu rokowi do szczęścia brakowało jedynie Borata. Zwolniony z gułagu Nieprzypadkowo Cohen na premierę swojego filmu wybrał końcówkę amerykańskiej kampanii prezydenckiej, to dlań moment idealny. A do tego mamy jeszcze pandemię zbierającą ponure żniwo i wysysającą do cna światowe gospodarki. Ale, jak się okazuje, nie jest to też i dobry czas dla samego Borata, który za ośmieszenie narodu kazachskiego trafił do gułagu. Zostaje jednak zwolniony i obarczony zadaniem dostarczenia prezentu dla kogoś ze świty Donalda Trumpa, aby ten spojrzał przychylnym okiem na lokalnego przywódcę i wręczył mu wejściówkę do klubu światowych twardzieli. Dość powiedzieć, że po serii mniej lub bardziej zabawnych perypetii, owym darem ma być 15-letnia córka Borata. I kiedy tylko zostaje przekroczona amerykańska granica, a dzieje się to dość szybko, rozpoczyna się nieustający festiwal skeczy przeplecionych cienką fabularną nicią. Starania Borata, który chce wydać córkę pierwotnie za Mike’a Pence’a, a potem za Rudy’ego Giulianiego, są jedynie pretekstem do obnażenia przezeń ksenofobii, rasizmu, antysemityzmu i innych chorób toczących zachodnie cywilizacje. Czyli może od tych czternastu lat nie zmieniło się aż tak dużo? ZOBACZ NA "Borat - Podpatrzone w Ameryce, aby Kazachstan rósł w siłę, a ludzie żyli dostatniej" jest dostępne na platformie Trump i Giuliani ośmieszeni Cohen, jak i poprzednio, przetyka starannie zainscenizowane i drobiazgowo rozpisane skecze spektakularnymi demolkami. Przebrany za Donalda Trumpa, z dziewczyną na ramieniu, bezpardonowo przerywa wystąpienie Pence’a, oferując mu rzeczoną młódkę, a napalonego na podstawioną dziennikarkę Giulianiego nagrywa z ręką majstrującą przy rozporku. Nie lada kontrowersje wywołała również scena z udziałem ocalałej z Holokaustu, zmarłej jeszcze przed premierą Judith Dim Evans, lecz jest to jedna z bodaj najcieplejszych, ludzkich chwil w tym filmie. PRZECZYTAJ TAKŻE! "The Spy": Bond na usługach Mosadu [RECENZJA] Rzecz jasna nie brak tu też i dowcipu czerstwego, przełamywania kulturowych i społecznych tabu jedynie dla spektakularnego efektu komediowego, ale nie da się zarzucić Cohenowi bezrefleksyjności. Ba, co więcej: tak inteligentnego i konsekwentnego filmowca trudno znaleźć i z paroma świecami. Interesujące jest poza tym, że mimo tej całej lawiny niefortunnych zdarzeń, sequel wieńczy cokolwiek optymistyczna nuta (oraz jakże zaskakujący twist fabularny). "Chcę być jak królowa Melania!" Cohen na ten festiwal nie zawsze dobrego smaku nanosi, oczywiście zgodną z przerysowaną konwencją, ale zwyczajnie szczerą relację ojca i córki, przydając tym samym drugiemu "Boratowi" jakże potrzebnego dzisiaj humanizmu. Ale przede wszystkim, pomiędzy mnóstwem niepoprawnych, jadących po bandzie żartów zawarty jest przemyślany i trafny komentarz społeczny, choć częstokroć podany łopatami. No i gwiazdą filmu zdecydowanie jest bułgarska aktorka Maria Bakalova jako 15-letnia Tutar, dla której podróż do Ameryki ("Chcę być jak królowa Melania!", powtarza) to również wyprawa ku emancypacji, upragnionej swobodzie decydowania o sobie. A tego podstawowego ludzkiego prawa odmawia się kobietom nie tylko w wyimaginowanej wersji Kazachstanu.